Quizais hoxe teño o día demasiado sensible, e pregúntome cousas que outros días non me preguntaría. Busco explicacións que outro día non buscaría. E só vexo o lado filosófico das cousas. Un día coma este, quizais, o que tería que facer é mergullarme nunha bañeira de auga quente, con sales perfumadas, a luz dunha ou dúas velas e música suave; e esquecerme de que o mundo existe. Esquecerme de que por máis que o desexe, as cousas non van ao meu ritmo (rápido por natureza) e que teño que deixar que se asenten, que maduren, que teñan a súa evolución propia.
Quizais é porque hoxe é o solsticio de inverno, a noite máis longa do ano. Un solsticio que ademais este ano vai acompañado dun eclipse luar, cousa que non pasaba dende había 456 anos. E que non volverá a pasar ata... que eu teña 120 anos!!!
Agora estou pensando que me encantaría poder compartir con alguén un paseo pola praia, mirando como a lúa vai tornandose alaranxada, como vai desaparecendo, e como volve a aparecer... renovada, espléndida, coma un "ave fenix". Pero iso só é un pensamento... Supoño que logo estarei durmindo, e que mañán é outro día, e que axiña chegará o verán!!.
