Na última entrada, falábavos da galeta, das galetas que fabricara unha máxica tarde de sábado. Logo desa tarde, viñeron outras... e as galetas van disminuindo, pero ela sigue aí. Como símbolo do que foi esa tarde, do que se fixo esa tarde, do que se falou esa tarde.
Mentres fabricabamos galetas falabamos de todo un pouco. Dos tempos de crise que vivimos, do que pensabamos que ía ser das nosas vidas no tempo de instituto, de amores, de desamores, de xeitos de vivir, e tamén de xeitos de morrer. Quizais non de morte matada, nin de morte sen volta a atrás. Falamos, e moito, desa vida que é como estar morto mentres respiras. Esa maneira de facer as cousas que eu chamaría pasar pola vida. Que si, que estamos aquí, pero... podiamos non estar, porque nada facemos por disfrutar, por vivir, por loitar por aquelo que queremos. Falamos do mundo, da realidade, do mundo real. Algo que, aínda que non volo pareza, para min é como estar falando de Marte, ou de Xupiter... pero é.
Logo da sesión fotográfica dos doces, veu o percorrido polas páxinas. A galeta chamou a atención no Facebook cun... "Que bonita!! E pode comerse?". Chamou tamén a atención no Cabozo, onde case me fan engordar, e non por comer a galeta, se non polos piropos que recibiu. E como non ía ser menos... tamén no twitter. Empezase por chamar a atención cunha galeta, e logo non se sabe como remata a cousa. Aínda que para avisar de como pode rematar, vanche poñendo avisos, que de ti depende saber interpretalos.
O caso é que logo de publicar a galeta, teño máis seguidores de twitter, será un sinal? Logo de publicar a galeta, a xefa está de mellor humor co mundo. Logo de publicar a galeta... Teño un mundo de cousas que facer, e ningunha gana de facelas. Vou durmir, que xa son horas!!! AB.
Haberá que facerlle caso aos sinais, ou ás casualidades da vida? Aínda que hai quen di que as casualides son estadisticas...
No hay comentarios:
Publicar un comentario