Case as tres da mañán...

Son case as tres da madrugada, bebín un vasiño de cocacola light, e xa está todo dito. Miro na tele un programa que pensei que me faría durmir, pola contra... aquí estou, escribindo no meu "esquecido" blog. Cando o inagurei, pensei que algo escribiría todos os días, logo... todas as semanas. Agora case me conformo con escribir algo de tanto en tanto. Non é que sexa moi dificil, o problema é que cando acordo... non teño tempo, e cando teño tempo... non acordo, ou non teño un pc, ou... non se me ocorre nada que dicir. E iso... que ideas teño, eh!
Ben, o dito, son case as tres da mañá, e hoxe hai que erguerse ás sete. Ao meu carón teño durmindo á xefa, apertada á súa cadela, e coa gata no colo. As tres durmen pracidamente. Todos durmen menos eu... só bebín un vaso de cocacola light.
Boas noites, bos días.

7 anos... da "Morte da Costa"

Xa van alá 7 anos dende que o "Prestige" baleirou o seu contido nas augas do Océano Atlántico. 7 anos dende que a costa galega se tinguiu de negro, negro chapapote. 7 anos dende que as xentes de toda clase e condición se mobilizaron en Galiza para berrar "Nunca Máis". 7 anos de espera a que outro buque volva pasar polas nosas costas e volva causar outra desgraza, porque as nosas costas levan 7 anos agardando medidas efectivas para que isto non volva pasar. En 7 anos, Galiza incrementou o seu número de persoas en paro; Galiza incrementou o seu número de persoas emigradas; Galiza incrementou o número de persoas desilusionadas...
"Nunca Máis" foi un fito na Historia de Galiza, logo de 7 anos, agardo que o sentimento que se viviu naquel tempo siga vivo, para non ter que volver a berrar... NUNCA MÁIS!!!

O bo das cousas malas... é que teñen un final

Logo de algúns días sen escribir, por mor das complicacións laborals (tiven traballo) e das familiares (tiña aos meus tíos no hospital) parece que isto comeza a estabilizarse.
O traballo, estes días, esta estable... imos facendo, e onte déronme a boa nova que o sábado se acaba o suplicio de ir arriba e abaixo no hospital de Sant Camilo en Sant Pere de Ribes. Todos volven a casa.
Eu... xa estaba tremendo, porque a seguinte en pedir habitación era eu!! De tres persoas que viviamos na casa (a casa dos meus tíos, na que agora, e ata que me concedan o meu aluguer, estou de ocupa) dúas estaban ingresadas. Que podía pensar se non?
Ben, o caso, que as cousas volven ao seu rego. Que logo canda quen durmirá na súa camiña. E que, se Deus quer e o banco tamén, axiña terei o meu pisiño para poder instalarme en Vilanova i la Geltrú.
Non vos podedes imaxinar as présas que teño porque isto pase. Mirade se ando toliña polo novo piso, que ata lle comprei unha estantería xa!. E iso, que aínda non sei onde vou vivir. Pero había que aproveitar porque estaba a metade de prezo, só a semana pasada, e... cousas destas non se deben deixar pasar. Así, a decoración do comedor, sairame cun pouco de sorte, por 50 €, sen contar o que me pode custar o sofá, que... ese xa será outro cantar. Aínda que... hai moitas tendas polos arredores que están pechando e fan liquidación total. Será cuestión de ir mirando.
Xa vos terei informados cando vaian pasando cousas novas.

Unha de pretorianos...

Os xornais van cheos de casos de corrupción: presuntos imputados, presuntos delincuentes, presuntos políticos... Xente que entra en prisión preventivamente, xente que sae sen prevención, e sen fianza. Xente, ou mellor dito, xentuza!

Por culpa de xente como presuntamente é esta, a burbulla inmobiliaria medrou e medrou ata que estoupou. O "Caso Pretoria" afecta aos gobernos dos concellos de Santa Coloma de Gramenet, de Badalona, de Sant Andreu de Llavaneres e xa veremos se non afecta a algún máis.

E como me afecta a min? Pois... a verdade é que levo uns días fartando de rir, si, de rir. Porque un dos imputados, en prisión preventiva e sen fianza é o Sr. Manuel Dobarco, co que algunha vez me atopei en festas galegas, ou bares de Badalona. Un señor (por chamarlle dalgún xeito) que miraba por riba do ombreiro aos que non tiñamos a "súa categoría” (eu, a fin de contas, só era unha "pobre" xornalista dun medio de comunicación pequeno, dunha asociación de programas de radio que... segundo a súa mirada non tiña nin dereito a existir). Pois agora... dáme a risa!! Ha, ha, ha, ha! Escarallábame cando os meus "compañeiros" de medios máis grandes lle facían fotos, ou cando o gravaban recollendo as súas cousas metidas nunha bolsa de basura de cor azul á saída do furgón da Garda Civil. Ben, Sr. Dobarco, a todos os porcos lles acaba chegando o seu San Martiño, e o seu... é este mes de Santos de 2009.

E cando vexas as barbas do veciño cortar… pon as túas a remollar! Iso é o que lles diría a todos aqueles que nalgún momento tiveron negocios con el; ben inmobiliarios, ben relacionados coas casas galegas que dirixen, presiden ou manexan, porque os fíos dos que pode tirar o xuíz Garzón son inexcrutables,… como os camiños do Señor. E ao mellor lle da por matar moitos “paxaros” dun tiro.

Hoxe falaremos do outro lado...

Nos últimos post, falaba dalgunhas cousas do goberno, que se a subida de impostos, que se as viaxes do "presi", que se... Hoxe, falaremos da oposición. Menuda teñen liada!!!

Vénme á cabeza o caso "Gürtel", que vén sendo "correa" en alemán, e casualmente... un dos implicados, seica imputado, apelídase Correa. Non sei se terá que ver, ou foi unha casualidade... Hai moitas das cousas que están a pasar que non se entenden moi ben, e esta... podería ser unha máis. Polo medio desta historia hai coches, traxes, reloxios, agasallos varios, organización de eventos, etc. E sobre todo... moitos cartos, cartos públicos que foron parar a petos privados e non dun xeito moi lícito, ou polo menos cuestionable. Ademais, o Sr. Rajoy non sabe nin que facer; ou se o sabe... non o fai, coido eu. Como é posible que rañando un chisquiño sae un caso en Madrid, outro en Valencia, e algo en Palma de Mallorca? Como é posible que ninguén se responsabilice do que está a pasar? Como é posible que cando se fan enquisas de intención de voto, algúns sigan dicindo que Rajoy sería presidente do estado se se celebrasen mañán as eleccións?

Case prefiro que nos goberne Jaime Cantizano, que... está máis enterado das cousas que realmente lle importan á xente. E como ministros... pois todo o equipo de xornalistas do corazón, que o que non saben, invéntano; pero... dan explicacións de todo, de todos, dos porques, dos candos, dos comos, e dos con quen!! Coido que sería a única maneira de que o debate do estado da nación fose seguido por máis espectadores que un hipotético Brasil-España na final do Mundial de Sudáfrica. Pero, de futbol, xa falarei outro día.

E Zapatero... na Casa Branca

Estes días é noticia que Zapatero, Xosé Lois Rodríguez Zapatero, visitou a Casa Branca. Foi ver o recén nomeado Premio Nobel da Paz, Barak Obama, e... onde está a noticia?
Que Bush non o convidaba a comer galetas e este si? Que agora España xa é importante porque nos convidan á Casa Branca? Soluciona isto os problemas dos habitantes deste estado chamado España?
Non perdamos o mundo de vista. Zapatero foi alá, porque dentro de pouco vai ser o "Presidente dos Europeos", ese cargo que debe ser tan... non sei como nomealo, que cada seis meses vai pasando dun estado a outro.
O dito, que non perdamos o mundo de vista, e que se Zapatero vai á Casa Branca, eu esta fin de semana estiven na casa dos meus pais, que para min son moito máis importantes que Obama, e non por iso saín en todos os telexornais.

A subida do IVE...

O da subida do IVE... a quen lle estrana? Algo había que facer para recaudar os cartos que "tan alegremente" se gastaron tapando os buratos de empresas privadas que ameazaban con marchar (deslocalizacións das empresas do sector automobilistico, por exemplo), ou aquelas que ameazaban con non prestar nin un euro (os bancos, que á súa vez perderon os cartos "xogando" á bolsa, inflando globos, e créndose as súas propias mentiras). Eses cartos que saíron de "Papá Estado", que saíron dos petos de todos os contribuíntes, non volverán por arte de maxia, volverán, se cadra, subindo os impostos como o IVE, os impostos indirectos, as plusvalías, e un mundo de impostos máis con nomes imposibles. A culpa é deste goberno? Nin si, nin non. O capital que hai a nivel mundial é un, é dicir, a cantidade de recursos é unha e non se pode estirar como o chicle. Se a riqueza do mundo está en mans de poucas persoas (grandes multinacionais, maioritariamente), moitas persoas serán pobres. Que hai que facer para que os pobres non sexan tan pobres? Que os ricos... non sexan tan ricos. A fórmula é así de sinxela, mágoa que aínda non din coa variña máxica que poña iso en funcionamento.

Pensemos por un momento que tería pasado se os gobernantes non tiveran actuado como o fixeron? As empresas automobilísticas terían marchado a países onde os custes fosen menores, e os traballadores de aquí terían quedado en paro, un paro que igualmente tería que ter pagado o estado, non? É dicir, que os cartos se terían gastado igual, pero... sen esperanzas de que se seguisen xerando máis. E outro tanto cos bancos... Os bancos son negocios, que se vén que van perder cartos... non os prestan, e se non os prestan... haberá quen quede sen o préstamo para botar adiante unha empresa, ou para mercar un piso, ou para facer aquelo que tanto lle apetecía facer, sen contar que... se os bancos non traballan, tamén hai un mundo de persoas que poden ir dar a petar na cola do paro.

E que conste que non xustifico a subida de impostos... que tamén me tocará pagar!!!

O prometído... é débeda!!

Meus e Miñas,

Xa chegou, xa está aquí, xa podo sentar nela... a cadeira nova!!!

A verdade é de agradecer poder poñer as miñas posadeiras nunha cadeira nova, sen baches, sen rotos, sen medo a que se descoloque no primeiro movemento...

Ata é xeitosiña, que opinades?

Dentro duns días, contareivos as miñas opinións sobre ela, porque hoxe... aínda non estiven sentada o tempo suficiente como para valorala.

"Si será feo trabajar, que es por lo único que te pagan"

Esta frase... ai! esta frase. Esta frase espetouma o primeiro xefe que tiven na miña vida, na primeira entrevista de traballo que facía, nos primeiros 5 minutos da conversa. Tedes que "escoitala" con acento arxentino, e imaxinar que quen vola dice é un tipo duns cuarenta e moitos, con pelo cano, ollos azuis e sorriso moi pícaro...
Non, non é ningunha "boludez", é unha verdade como unha catedral, e se vos parades a pensar... ten razón e todo!!!
Pois nesta reflexión entro sentada na cadeira da que vos falaba o outro día, mentres encargo por teléfono o que será o acougo das miñas posadeira ao longo de moitas horas, moitos días, e... uns cantos anos, unha cadeira nova!!!
O traballo que realizo, en si, non está mal. É bastante descansado, ten momentos máis movidos, e momentos máis relaxados. Tempo para aprender cousas novas, e tempos para realizar traballos monótonos e coñecidos, pero non por iso menos importantes. O realmente feo é... a cadeira!!!
Comezando porque desentona co entorno -é de cor azul eléctrico, e debería ser negra como as súas compañeiras de habitación-, continuando porque non ten repousa brazos, e seguindo porque o respaldo pode caer en calquera momento... que máis queredes que vos diga?
Que nuns días estrearei cadeira nova. Cando a teña... xa lle farei unha foto.

O duro traballo de buscar piso

Non é o mesmo buscar piso nunha cidade pequena, ca nunha vila perto dunha gran urbe. Non é o mesmo buscar piso para dous, que para un. Non é o mesmo buscar piso amoblado, que sen mobles. Non é o mesmo que estea a carón do centro, que a 20 minutos camiñando. Non é o mesmo que teña aparcamento, que que non o teña. Non é o mesmo un piso, ca un estudo. Non é o mesmo a fianza que o que hai que pagarlle á inmobiliaria (a cantidade de euros si, a diferencia estriba en que a primeira tes opción a que cha devolvan, a segunda... non!). Non é o mesmo alugarlle a un particular, que a unha promotora/inmobiliaria. Pero, sobre todo, non é o mesmo vivir só que vivir en casa dos teus pais!! E por esta "pequena" diferencia, estou disposta a seguir traballando no duro oficio de buscar piso, aínda que teña que pintalo, mercarlle todos os mobles, a lavadora e mais a neveira.

Xoves...

Choveu, fixo sol e... queda un día para rematar a semana, co cal, o casanzo -as longas horas de traballo semanal- vai facendo mella no meu corpo.
Niso da mella contribuen moito a cadeira e mais a mesa de traballo, había tempo que non empregaba un algo tan incómodo; coido que... dende a última vez que puxen talóns para ir a unha cea destas de alto copete, ou daquela que me empeñei en poñer uns texanos unha talla máis pequenos do que precisaba para ir a algún evento "casual"... cousas da xuventude!!!
Tamén foi día de reparacións. Apreta aquí uns parafusos, cambia isto e pono alá, e... apaga o pc e volve a encendelo a ver se agora funciona. Aínda que non se achegou ninguén a ver se me arreglaba a min, e... unha masaxiña non me viría nada, nada mal, porque logo de introducir un mundo de datos no computador, e non poder botar unha cabezadiña pola graza da xente que se presenta sen avisar e antes de tempo... ando derreada.
Ben, que xa só me queda ir á compra, e chegar a casa, para quitar os zapatos, e tirarme no sofá a agardar que a cea se faga soa... porque hoxe comezo a gozar da soedade, polo menos durante 12 días!!!

Agardando que chegue... o tren

Onte pola tardiña, debía estar inspirada. Logo de plasmar as primeras verbas nesta páxina, déume por facer fotos. E eis aquí unha delas, na estación do tren.

Seica estaba máis inspirada onte cando a fixen, que hoxe que lle quero dedicar unhas liñas, pero... como dí o refrán: "Una imagen vale más que mil palabras"... pois iso, deixovos coa imaxe, e as mil unha palabras, xa as escribirei outro día.

Hoxe...

Comeza unha nova andaina.
Boto a pacer a miña lingua para dicir a través deste blog cousas que... me chamen a atención, que me apeteza dicir, que quera contarvos ou que... vai ti a saber.
Non é que nunca botara a miña lingua a pacer, seica levo anos facendoo: radio, webs, tertulias, conversas cos amigos, etc. Pero esta vez, quero que sexa un proxecto máis meu, máis das miñas interioridades, das miñas filias e fobias, do eu que son ou do que quero chegar a ser. Ao mellor todo queda en comentarios sustanciais (ou insustanciais, no peor dos casos), en fotos de biscoitos, ou en reflexións que a ninguén lle importan máis que a min, pero... a idea é poñerlle palabras a todo aquelo que o precise, segundo a miña particular maneira de ver as cousas.