Esta frase... ai! esta frase. Esta frase espetouma o primeiro xefe que tiven na miña vida, na primeira entrevista de traballo que facía, nos primeiros 5 minutos da conversa. Tedes que "escoitala" con acento arxentino, e imaxinar que quen vola dice é un tipo duns cuarenta e moitos, con pelo cano, ollos azuis e sorriso moi pícaro...
Non, non é ningunha "boludez", é unha verdade como unha catedral, e se vos parades a pensar... ten razón e todo!!!
Pois nesta reflexión entro sentada na cadeira da que vos falaba o outro día, mentres encargo por teléfono o que será o acougo das miñas posadeira ao longo de moitas horas, moitos días, e... uns cantos anos, unha cadeira nova!!!
O traballo que realizo, en si, non está mal. É bastante descansado, ten momentos máis movidos, e momentos máis relaxados. Tempo para aprender cousas novas, e tempos para realizar traballos monótonos e coñecidos, pero non por iso menos importantes. O realmente feo é... a cadeira!!!
Comezando porque desentona co entorno -é de cor azul eléctrico, e debería ser negra como as súas compañeiras de habitación-, continuando porque non ten repousa brazos, e seguindo porque o respaldo pode caer en calquera momento... que máis queredes que vos diga?
Que nuns días estrearei cadeira nova. Cando a teña... xa lle farei unha foto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario