Cinco da tarde... 17 horas

Xa son as 5, dun sábado de verán. Non vai frío, pero tampouco moita calor. Estírome na hamaca mentres escoito a música das follas movéndose. Eu tamén me movo... O abaneo transpórtame a outro mundo. Pracida, descanso en brazos de Morfeo. 

Para os días de choiva... paraugas de cores!

Teño unha amiga que di que a partires dos 40, unha muller debe ter un paraugas de cores. As razóns dela, teño que confesar que non as coñezo, pero podería contarvos algunha das miñas para empregar o colorido accesorio.

Os días de choiva acostuman ser grises, fríos, lúgubres, anodinos, e todos os apelativos negativos que se vos ocorran. Baixan as presións atmosféricas, é por iso que chove. Baixa o noso estado anímico. E baixa a auga escorrentando polas rúas. Pero sobre todo, baixan as pingas de auga levadas pola forza da gravidade dende as nubes ata o chan.

E logo de tanta baixada, sería bo que algo subise, non si? Podemos subirnos a unhas botas impermeables cun talón un chisco alto, deses que fai que o noso punto de vista do mundo cambie. E postos a cambiar, cambiemos tamén a forma de ver as cousas. Que chova, non é malo, porque a auga rega os hortos, os campos, e as flores. Límpanse as rúas, as estradas, os coches e o ceo. Vanse os grises neboeiros e abrolla o sol deixándonos un benquerido arco da vella, composto por cores. Que mellor para chamar ás cores que un paraugas?