Xa van alá 7 anos dende que o "Prestige" baleirou o seu contido nas augas do Océano Atlántico. 7 anos dende que a costa galega se tinguiu de negro, negro chapapote. 7 anos dende que as xentes de toda clase e condición se mobilizaron en Galiza para berrar "Nunca Máis". 7 anos de espera a que outro buque volva pasar polas nosas costas e volva causar outra desgraza, porque as nosas costas levan 7 anos agardando medidas efectivas para que isto non volva pasar. En 7 anos, Galiza incrementou o seu número de persoas en paro; Galiza incrementou o seu número de persoas emigradas; Galiza incrementou o número de persoas desilusionadas...
"Nunca Máis" foi un fito na Historia de Galiza, logo de 7 anos, agardo que o sentimento que se viviu naquel tempo siga vivo, para non ter que volver a berrar... NUNCA MÁIS!!!
viernes, 13 de noviembre de 2009
O bo das cousas malas... é que teñen un final
Logo de algúns días sen escribir, por mor das complicacións laborals (tiven traballo) e das familiares (tiña aos meus tíos no hospital) parece que isto comeza a estabilizarse.
O traballo, estes días, esta estable... imos facendo, e onte déronme a boa nova que o sábado se acaba o suplicio de ir arriba e abaixo no hospital de Sant Camilo en Sant Pere de Ribes. Todos volven a casa.
Eu... xa estaba tremendo, porque a seguinte en pedir habitación era eu!! De tres persoas que viviamos na casa (a casa dos meus tíos, na que agora, e ata que me concedan o meu aluguer, estou de ocupa) dúas estaban ingresadas. Que podía pensar se non?
Ben, o caso, que as cousas volven ao seu rego. Que logo canda quen durmirá na súa camiña. E que, se Deus quer e o banco tamén, axiña terei o meu pisiño para poder instalarme en Vilanova i la Geltrú.
Non vos podedes imaxinar as présas que teño porque isto pase. Mirade se ando toliña polo novo piso, que ata lle comprei unha estantería xa!. E iso, que aínda non sei onde vou vivir. Pero había que aproveitar porque estaba a metade de prezo, só a semana pasada, e... cousas destas non se deben deixar pasar. Así, a decoración do comedor, sairame cun pouco de sorte, por 50 €, sen contar o que me pode custar o sofá, que... ese xa será outro cantar. Aínda que... hai moitas tendas polos arredores que están pechando e fan liquidación total. Será cuestión de ir mirando.
Xa vos terei informados cando vaian pasando cousas novas.
O traballo, estes días, esta estable... imos facendo, e onte déronme a boa nova que o sábado se acaba o suplicio de ir arriba e abaixo no hospital de Sant Camilo en Sant Pere de Ribes. Todos volven a casa.
Eu... xa estaba tremendo, porque a seguinte en pedir habitación era eu!! De tres persoas que viviamos na casa (a casa dos meus tíos, na que agora, e ata que me concedan o meu aluguer, estou de ocupa) dúas estaban ingresadas. Que podía pensar se non?
Ben, o caso, que as cousas volven ao seu rego. Que logo canda quen durmirá na súa camiña. E que, se Deus quer e o banco tamén, axiña terei o meu pisiño para poder instalarme en Vilanova i la Geltrú.
Non vos podedes imaxinar as présas que teño porque isto pase. Mirade se ando toliña polo novo piso, que ata lle comprei unha estantería xa!. E iso, que aínda non sei onde vou vivir. Pero había que aproveitar porque estaba a metade de prezo, só a semana pasada, e... cousas destas non se deben deixar pasar. Así, a decoración do comedor, sairame cun pouco de sorte, por 50 €, sen contar o que me pode custar o sofá, que... ese xa será outro cantar. Aínda que... hai moitas tendas polos arredores que están pechando e fan liquidación total. Será cuestión de ir mirando.
Xa vos terei informados cando vaian pasando cousas novas.
martes, 3 de noviembre de 2009
Unha de pretorianos...
Os xornais van cheos de casos de corrupción: presuntos imputados, presuntos delincuentes, presuntos políticos... Xente que entra en prisión preventivamente, xente que sae sen prevención, e sen fianza. Xente, ou mellor dito, xentuza!
Por culpa de xente como presuntamente é esta, a burbulla inmobiliaria medrou e medrou ata que estoupou. O "Caso Pretoria" afecta aos gobernos dos concellos de Santa Coloma de Gramenet, de Badalona, de Sant Andreu de Llavaneres e xa veremos se non afecta a algún máis.
E como me afecta a min? Pois... a verdade é que levo uns días fartando de rir, si, de rir. Porque un dos imputados, en prisión preventiva e sen fianza é o Sr. Manuel Dobarco, co que algunha vez me atopei en festas galegas, ou bares de Badalona. Un señor (por chamarlle dalgún xeito) que miraba por riba do ombreiro aos que non tiñamos a "súa categoría” (eu, a fin de contas, só era unha "pobre" xornalista dun medio de comunicación pequeno, dunha asociación de programas de radio que... segundo a súa mirada non tiña nin dereito a existir). Pois agora... dáme a risa!! Ha, ha, ha, ha! Escarallábame cando os meus "compañeiros" de medios máis grandes lle facían fotos, ou cando o gravaban recollendo as súas cousas metidas nunha bolsa de basura de cor azul á saída do furgón da Garda Civil. Ben, Sr. Dobarco, a todos os porcos lles acaba chegando o seu San Martiño, e o seu... é este mes de Santos de 2009.
E cando vexas as barbas do veciño cortar… pon as túas a remollar! Iso é o que lles diría a todos aqueles que nalgún momento tiveron negocios con el; ben inmobiliarios, ben relacionados coas casas galegas que dirixen, presiden ou manexan, porque os fíos dos que pode tirar o xuíz Garzón son inexcrutables,… como os camiños do Señor. E ao mellor lle da por matar moitos “paxaros” dun tiro.
Por culpa de xente como presuntamente é esta, a burbulla inmobiliaria medrou e medrou ata que estoupou. O "Caso Pretoria" afecta aos gobernos dos concellos de Santa Coloma de Gramenet, de Badalona, de Sant Andreu de Llavaneres e xa veremos se non afecta a algún máis.
E como me afecta a min? Pois... a verdade é que levo uns días fartando de rir, si, de rir. Porque un dos imputados, en prisión preventiva e sen fianza é o Sr. Manuel Dobarco, co que algunha vez me atopei en festas galegas, ou bares de Badalona. Un señor (por chamarlle dalgún xeito) que miraba por riba do ombreiro aos que non tiñamos a "súa categoría” (eu, a fin de contas, só era unha "pobre" xornalista dun medio de comunicación pequeno, dunha asociación de programas de radio que... segundo a súa mirada non tiña nin dereito a existir). Pois agora... dáme a risa!! Ha, ha, ha, ha! Escarallábame cando os meus "compañeiros" de medios máis grandes lle facían fotos, ou cando o gravaban recollendo as súas cousas metidas nunha bolsa de basura de cor azul á saída do furgón da Garda Civil. Ben, Sr. Dobarco, a todos os porcos lles acaba chegando o seu San Martiño, e o seu... é este mes de Santos de 2009.
E cando vexas as barbas do veciño cortar… pon as túas a remollar! Iso é o que lles diría a todos aqueles que nalgún momento tiveron negocios con el; ben inmobiliarios, ben relacionados coas casas galegas que dirixen, presiden ou manexan, porque os fíos dos que pode tirar o xuíz Garzón son inexcrutables,… como os camiños do Señor. E ao mellor lle da por matar moitos “paxaros” dun tiro.
Suscribirse a:
Comentarios (Atom)